01-01-2014, 09:49 AM
:hk:
Barut, bu çağın büyük şehrinde, aile içi şiddetin örneğini takip’e almış bir filmdir. Samimi, hızlı, otantik ve çarpıcı bir şekilde, toplumda en yaygın hastalık olan, ‘şiddet’in çekirdek ailedeki her türünün ve neticelerinin boyutunu gösterir. Ama her şeyden önce şiddetin köklerine hızla inen bir filmdir. Sevgi öfkeyle çarpıştığında, şiddetin üstte kalmışlığına şahit olan suçsuz, masum çocukların hikayesi. Yıllar içinde kişisel hedeflerini çizmeye çalışan, çaresizlik ve çelişkiler içinde hayatlarını yaşayan insanların hikayesi. Barut’un hikayesi… Bir çoğumuzun hikayesi… “Çocukken babamın annemi öldürdüğüne tanık oldum. Abimin ailesi var. Babam buraların babasıydı ama ailesi yok. Hapisden çıktı, fakiriz, beraberiz, ev çok küçük çıkmalıyım! Bir hedefim var, planım var! Suçluluk hissediyorum. Özgürlüğü seviyorum okumak kadar. En iyi arkadaşım artık bir keş değil. İlişkide olduğun kadın bir fahişe, tek günahı benmişim. Boğulacakmışım gibi geliyor: boynumda bir anahtar. Babam; ‘Annen de bir fahişeydi!’ diyor ama biliyor mu? Bileceğim! Kalbim hızlı atıyor, herşey üzerime geliyor ama geleceğim çok uzak! Ne anam var, ne babam ama yine de ben varım. Duam var… Barut var!” Binaların eski olduğu yerlerde, dar alanlarda, insanları ümitsizliğin tehdit ettiği evlerde, şiddetin ve çıkarcılığın normal olduğu, pes etmenin her saniye ensene bastırdığı sokaklarda, beynindeki şehrin mahkumu yankısında, şiddetin yaraları çocukluktan beri kanayarak yaşlandığında… Bundan nasıl kurtulursun? Barut hayatını ortaya koyar; beynindeki ve etrafındaki bataklıktan kurtulmaya kararlı. Ne pahasına olursa olsun. Olmazsa en iyi bildiği şeyi kullanarak: ŞİDDETE başvurarak… Ümit ve güvenlik, sağlıklı geleceği nası sağlar? Yaralara nasıl merhem olur? Yüzleşmek! Ama bir tek cevap daha lazım…
:caps:
:dgr:
